Sprzeciw Zarządu Powiatu wobec 20-letniej polityki finansowego pogrążania szpitali powiatowych

Zarząd Powiatu wyraża stanowczy sprzeciw wobec zaniechania systemowych działań ratujących istnienie szpitali powiatowych.

Obecna sytuacja lublinieckiej placówki jest taka sama, jak w innych szpitalach powiatowych, funkcjonujących na terenie naszego kraju. Problemy polskich szpitali mają swoich „twórców”. Niemalże wszystkie szpitale powiatowe, ale też i podlegające samorządom wojewódzkim, mają zbyt niskie kontrakty z NFZ na leczenie pacjentów, co powoduje, że każdego roku powiat musi pokrywać stratę finansową szpitala sięgającą kilku milionów złotych.

Niektóre środowiska wykorzystują dramatyczną sytuację, związaną z tym, iż NFZ nie pokrywa wydatków związanych z leczeniem pacjentów, choć ma taki ustawowy obowiązek. Wyrażając swój sprzeciw wobec prowadzonej od 20-stu lat polityce w zakresie ochrony zdrowia, Zarząd Powiatu mówi wyraźne NIE dla szerzenia dezinformacji, niepokoju i lęku wśród tych wszystkich osób, które potrzebują wsparcia i zapewnienia, że takie wartości, jak zdrowie i życie są najważniejsze.

Zarówno Rada Powiatu - jak i Zarząd Powiatu - nawet w najtrudniejszych chwilach nie dopuścili myśli o tym, aby szpital przekształcić w spółkę prawa handlowego, czyli mówiąc wprost, sprywatyzować.

Podstawą takiego myślenia jest troska o bezpieczeństwo zdrowotne wszystkich mieszkańców naszego powiatu i o powszechny dostęp do świadczeń zdrowotnych. Powiat od początku swojego istnienia, czyli od 1999 roku, przeznaczył na rozwój całej infrastruktury szpitalnej około 20 mln złotych. Przy niskich dochodach powiatów ziemskich, zapisanych w ustawie, wysokość środków finansowych, pozyskanych na inwestycje w szpitalu, stawia Powiat Lubliniecki na jednym z czołowych miejsc pośród wszystkich powiatów ziemskich. Można powiedzieć, że sprawy związane z ochroną zdrowia i życia są priorytetem we wszystkich działaniach Powiatu.

Niestety wszystkie Rządy od 20-stu lat, nie poradziły sobie z organizacją sprawnego systemu opieki zdrowotnej. W tym czasie drastycznie zmniejszono ilość miejsc na studiach medycznych, ustalono limity na kształcenie lekarzy specjalistów, doprowadzono do likwidacji szkół kształcących pielęgniarki. Dzisiaj – My Pacjenci – ponosimy konsekwencje wszystkich tych zaniedbań. Jeśli do tego krajobrazu kadrowego dodamy to, że po wejściu Polski do UE, otworzył się dla naszych lekarzy bardzo atrakcyjny rynek pracy, z którego skorzystali, zwłaszcza młodzi lekarze, to mamy sytuację, w której Polska zajmuje ostatnie miejsce w Europie pod względem ilości mieszkańców przypadających na jednego lekarza. Na 100 000 mieszkańców w naszym kraju przypada 220 lekarzy, a średnia europejska wynosi 350.

Brak lekarzy staje się dramatem wielu szpitali, które są zmuszone do zamknięcia oddziałów, ponieważ nie ma lekarzy, którzy – zgodnie z wymogami NFZ – muszą być zatrudnieni w określonej liczbie na danym oddziale. Strajki rezydentów i protesty środowisk medycznych, od wielu lat wskazują na zbyt niskie środki finansowe, które Rząd przeznacza na ochronę zdrowia.

Podczas tych protestów Rząd zagwarantował, że do 2025 roku nakłady na ochronę zdrowia wzrosną do 6 proc. PKB. W 2018 roku ten wskaźnik wynosił tylko 4,25 proc. PKB, a powinien, zgodnie z ustaleniami wynosić 4,78 proc. przewidzianych w ustawie na 2018 r. Jak nietrudno policzyć brakuje 10 mld zł! W 2019 roku wydatki na zdrowie określono na poziomie 4,86 proc. PKB, czyli wydatki na zdrowie powinny wynieść 109 mld zł, ale Ministerstwo Zdrowia mówi, że wydatki te wyniosą 96 mld zł. Rodzi się pytanie: gdzie jest 13 mld zł?

Słabością tego systemu są tzw. kolejki do specjalistów, zabiegów, operacji, tylko dlatego, że NFZ nie dysponuje wystarczającymi środkami finansowymi, które mogłyby zapewnić powszechną dostępność do świadczeń medycznych. To niestety powoduje, że np. w przypadku SP ZOZ w Lublińcu, wysokość kontraktu z NFZ nie pokrywa rzeczywistych kosztów leczenia pacjentów i funkcjonowania szpitala. Każdego roku w budżecie szpitala brakuje środków finansowych na bieżące funkcjonowanie, a w 100% te wydatki powinien pokrywać NFZ, jako jedyny płatnik SP ZOZ. Niestety, nie robi tego. Brakujące środki finansowe na bieżącą działalność szpitala przekazuje Powiat. Rada Powiatu do marca 2020 roku musi pokryć stratę poniesioną przez SP ZOZ w roku 2018 w kwocie 2 mln 700 tys. zł. Publiczny szpital nie odeśle żadnego pacjenta nie udzielając mu pomocy, tylko dlatego, że wyczerpał mu się limit przyjęć i procedur medycznych, wyznaczonych przez NFZ, ponieważ w każdym pacjencie widzi człowieka, a nie procedurę medyczną, tak, jak określają to urzędnicy NFZ.

Misją szpitala jest leczenie, obowiązkiem Rządu jest zapewnienie bezpłatnego dostępu do korzystania ze wszystkich niezbędnych do ochrony zdrowia i życia świadczeń medycznych poprzez zapewnienie wystarczającej ilości środków finansowych. W wielu miejscach w naszym kraju zamykane i zawieszane są oddziały szpitalne z powodu braku lekarzy. Samorządy i szpitale, niemalże publicznie licytują stawki godzinowe dla lekarzy, wygrywa ten, kto da więcej. To sytuacja, którą stworzyły Rządy i Ministrowie Zdrowia, ale to nie oni pokrywają skutki finansowe swoich zaniedbań. Przerzucili to na nasze wspólnoty samorządowe. Może ci, którzy są odpowiedzialni za system ochrony zdrowia zamiast kontestowania, szerzenia dezinformacji ciągłego oskarżania zrobią to, co do nich należy, a więc zapewnią w budżecie państwa środki finansowe na leczenie pacjentów oraz rozwiążą sprawę dramatycznych braków kadrowych lekarzy i pielęgniarek, czyli dokładnie to, co sami sprokurowali.

Zarząd Powiatu w Lublińcu